In een eerdere blog hebben jullie al kunnen lezen dat het mij op zijn zachts gezegd niet mee zit deze zwangerschap. Door mijn knie ben ik volledig beperkt in wat ik nog kan en mag doen. En dankzij mijn steeds zwaarder wordende buik neemt de pijn ook met de dag toe.

Alsof dat nog niet genoeg is, hebben we ook nog eens de ene hittegolf na de andere. Hierdoor kan ik op sommige dagen mijn huis helemaal niet uit, omdat het bijvoorbeeld in mijn tuin, of gewoon buiten in het algemeen veel te warm is! Want hitte en hoogzwanger zijn gaan ook niet echt geweldig goed samen. Ik ben nu nog blijer dat ik met Rebecca de laatste loodjes lekker in de winter had.

Maar ik zou Charissa niet zijn, als de pech daar natuurlijk bij zou blijven. Want de mensen die mij echt goed kennen, weten dat ik nooit genoeg pech kan hebben. Alsof ik graag een shitty leven heb ofzo… maar anyway back to the point…

Vorige week had ik mijn tweewekelijkse check bij de verloskundige. Ik was toen bijna 33 weken zwanger. Daar kreeg ik fijn te horen dat de kleine voor zover zij kon voelen niet gegroeid leek te zijn in de afgelopen 2 weken. Dus moest er een extra groei-echo ingepland worden. En ook al maakte zij zich nog niet zo heel veel zorgen, als moeder gaan natuurlijk in jouw hoofd alle alarmbellen af. En ga jij je, ondanks wat zij zegt, toch al enorm zorgen maken. Afgelopen woensdag had ik dan die echo. En wat blijkt? Is de kleine man juist al meer dan 2600 gram en juist wat aan de grote kant. Dus volgens die vrouw was er helemaal niks mis met de groei! Wij blij!

De uitslag

Echter was die blijdschap maar van korte duur, want nog geen uur later belde de verloskundige over de uitslag van de echo. Blijkt dat hij wel erg aan de grote kant is… En dan met name vooral zijn buikomvang ten opzichte van de rest. En dat is weer niet goed! Dit kon 2 dingen betekenen:

  1. Er is niets ernstigs aan de hand, maar ik ben gewoon een soort Kloontje (de reuzenkind) aan het bouwen
  2. Ik heb zwangerschapsdiabetes, waardoor hij te veel suiker binnen krijgt en daardoor zo groot is.

Voor dit laatste moest ik dus maar zo snel mogelijk een test gaan doen. Die heb ik gisterochtend gedaan en ’s middags al gelijk de uitslag van gekregen. Helaas was de uitslag niet goed en waren mijn bloedsuikerwaardes inderdaad te hoog. Ik heb dus zwangerschapsdiabetes en wordt dus doorverwezen naar de gynaecoloog. Van hem/haar krijg ik dan te horen hoe ik het allemaal moet gaan aanpakken wat betreft een dieet en/of insuline. Ook is er nu een grote kans dat de kleine man 2 weken eerder gehaald wordt. Voor mijn knie was dit eigenlijk sowieso al de wens, dus dat is misschien het enige positieve effect ervan. Maar verder word ik er natuurlijk niet blijer van.

Nog steeds hulp gezocht

Ik ben ondertussen de hele zwangerschap en de immobiliteit en de warmte echt helemaal zat. Voel me ook steeds meer een blok aan iedereens been. En dan weet ik nu nog niet eens wat voor effect de diabetes op het dagelijks leven en de bevalling enzo gaat hebben. Ook heb ik nog steeds geen idee hoe ik alles na mijn knie-operatie moet gaan doen met Rebecca en de baby thuis. Want met slechts 6 uur mantelzorg per week is de week nog lang niet gevuld.

Maandag en dinsdag kan ik gelukkig wel op de hulp van mijn ouders rekenen, maar woensdag- en donderdagmiddag en vrijdags sta ik er nog steeds alleen voor. En zoals ik al in mijn vorige blog zei, passen mijn oom en tante heel lief elke week 5 dagen op Tyson. Helaas staan verder mijn vrienden en familie bepaald niet in de rij om mij hun hulp aan te bieden. De meesten vragen zelfs niet eens hoe het met me gaat, wat nog veel kwalijker is. Het is echt waar dat je in zware tijden goed leert op wie je wel kan bouwen en wie echt jouw vrienden zijn.

Emotionele achtbaan

Ondertussen probeer ik nog wel zo veel mogelijk te genieten van de schaarse leuke momenten, maar dit word ook steeds moeilijker. Gewoon omdat het allemaal ondertussen mentaal en lichamelijk echt heel zwaar is. Ik zou zoveel meer willen kunnen doen met mijn meisje en had me deze zwangerschap heel anders voorgesteld. Het is bijvoorbeeld heel moeilijk om te zien hoe anderen dan lekker met mijn kindje aan het zwemmen zijn en daar enorm veel plezier samen hebben, terwijl ik het zelf niet kan. Aan de andere kant ben ik natuurlijk wel blij dat Rebecca op die manier toch nog lekker kan zwemmen, dus het is allemaal heel dubbel. Met alle zwangerschapshormonen er ook nog bij zit ik dus echt emotioneel in een achtbaan. En dan wordt door die zwangerschapsdiabetes ook nog eens mijn lekkere eten afgepakt.

Ik kan nu alleen maar hopen dat het allemaal goed komt. Ik hoop ook dat we, met zoveel mogelijk hulp van anderen, nog over alle obstakels van de komende periode heen kunnen komen.